Een blogje van een dag of 18 terug. Na 1,5 jaar was ik weer even Daniella en daarover heb ik iets geschreven…
Het kriebelde al maanden, misschien al sinds de dag dat ze terug de kast in kroop. Even kon ik je er niet bij hebben, even was je voor mij te veel. Vaak moest ik aan je denken en was ik jaloers op iedereen die vrij een rok, jurkje of prachtige laarzen kon dragen. Vanmiddag hakte ik de knoop door, vanavond zou ik aan jou in mijn eigen huisje vragen of je voor heel eventjes terug uit de kast zou willen komen. Twijfel, aarzeling en uitstel konden uiteindelijk niet verhinderen dat je even uit je veilige comfortzone kwam. Gelukkig maar…
Ik pakte mijn twee koffers van onder mijn bed en haalde de benodigde zaken uit de kast. Als eerste deed ik een nieuw dames-slipje aan, ééntje die zacht aanvoelt en jongens nooit zullen dragen. Eén die mij op en top vrouw voelt. Langzaam deed ik mijn panty’s aan, de stof voelde zo zacht, het danste op mijn huid: heerlijk. Ik voelde er aan en er verscheen een glimlach op mijn gezicht. Snel pakte ik mijn bh en mijn borsten. Ik stopte ze in en voelde er aan, wouw! Snel deed ik een mooie zwarte rok en een leuk rood topje aan. Mijn laarsjes gingen aan, maar nog geen make-up (te lang geleden en te weinig ervaring om het mooi te maken) op. Met enige spanning liep ik naar de spiegel, de eerste confrontatie. Ik pakte mijn pruik, deed deze op en richtte mijn gezicht naar de spiegel…
Dag lieve Daniella,
Hoe is het met jou?
Hoe voelt het?
Daniella gaf geen antwoord, ze was stil. Verlegen, onwennig en een tikkeltje emotioneel. Het was moeilijk om haar te zien en toch voelde het goed. Op laarsjes en later op mooie pumps zat ik – Daniella – in de kamer. Er zat een traan maar die kwam niet af, even rust, even voelen aan alles, even genieten. Even je ook voorstellen aan… Even nog een jurkje passen, een andere rok en ander tops. Het werd sletteriger en korter, het kon nu even. Wat een gevoel?! Even…
Dag iedereen,
Hoe gaat het met jullie?
Het voelt onwennig, maar ik ben weer terug.
Het voelde als een winterslaap, wetend dat ik terug zou komen alleen niet wanneer. Het was fijn in de kast. Nu ben ik klaar om mijn nieuwe omgeving te ontdekken, al gun ik mijzelf heel veel tijd. Wellicht kan ik een stukje van mijzelf aan enrico geven en opent dat misschien wel alle (kast)deuren voor mij.
Hopelijk zijn jullie mij nog niet vergeten, ik jullie en de mooie momenten samen nog niet.
Ik hoop jullie weer snel te zien, alleen weet ik niet hoe “snel” snel is. Dat kunnen voor jullie misschien nog eventjes duren, maar wie weet…
Nu ga ik weer voor even in de kast, voor even… Alleen niemand weet hoe lang “even” duurt.
Heel veel liefs en een hele dikke zoen,
Daniella